Dvorci Srbije
Vila Ankica
Banja Koviljača
Visoko u brdu, na raskrsnici koja vodi na jednu stranu prema sportskim terenima, a na drugu prema čitavom nizu vila, nalazi se, na jednom uzvišenju, Vila Ankica. Ovu vilu, koja danas, nemarom nagrižena, liči na neku ukletu kolektivnu stambenu zgradu, podigao je dr Bato Petrović, a namera mu je bila da podigne sanatorijum za lečenje banjskih gostiju, ali i smeštaj. Za lokaciju je izabrao plato na brežuljku u onome što je danas centralna banjska zona, direktno preko puta Vile Cer.
Kako je položaj vile bio istaknut, smatra se da je vila svojim arhitektonskim osobinama postala značajno ostvarenje Banje Koviljače, pa je kao takva zaštićena. Kako je u periodu između dva svetska rata u Srbiji dolazilo do sukoba dva međusobno suprotstavljena principa arhitekture a to su akademizam koji je istrajavao na korišćenju tradicionalnih tehnika gradnje, a dobio je na zamahu dolaskom belogardejskih ruskih arhitekata koji su ovde nastavili svoje delo, kao i željom da se nastavi sjajan niz srpskih građevina do 1914. godina; i modernizam, koji je donosio nove tendencije sa uprošćavanjem linija.
Stručna mišljenja kažu da je “akademizam zasnovan na zadržavanju konstruktivnog sistema masivnih nosećih zidova, dok modernizam podrazumeva formalističku primenu oblikovnih elemenata u komponovanju forme, gde iz primarnog pravilnog kubusa ispada cilindrični volumen na ugaonom delu ulične fasade.“
Cilindričnost naglašava vertikalnost uže trake fasade sa horizontalnim profilisanjem maltera nad ulazom na fasadi prema ulici, koja dominira. Ukrasi su svedeni, gotovo nepostojeći. Moderni izraz je našao svoju primenu u simplificiranim otvorima na fasadi, ali i zanimljivom načinu da se objedini privatna sfera (stan lekara), poslovna sfera (ordinacija i sobe za bolesnike), kao i servisna sfera (pomoćne prostorije u zgradi).
Nakon Drugog Svetskog rata došlo je do nacionalizacije, koja je vilu pretvorila u stambenu zgradu sa više stanova, te je sada neprepoznatljiva njena prvobitna vrednost, budući da je i u vrlo lošem stanju, te izgleda kao bilo koja derutna sovjetska stambena zgrada iz Staljinovog doba. Zgrada je u vrlo lošem stanju, fasada je skoro svuda otpala, a došlo je i do nedozvoljene promene materijala: na spratnom delu drvena stolarija zamenjena je aluminijumskom bez saglasnosti službe zaštite.
Objekat nije otvoren za posetioce, budući da je privatni stambeni. Moguće je ući samo u hodnik i stepenište.
