Dvorci Srbije
Dvorac Karačonji
Novo Miloševo
Dvorac čijim pustim honicima lutamo je pred kraj Prvog svetskog rata napušten od strane Laslovog praunuka Aladara Karačonjija. Krajem 1918, u toku raspada Autrougarske, u posed je upala rulja koja je pritom opljačkala palatu i razvukla inventar. Naredne, 1919. u dvorac se useljava Mihail Rodzjanko, ruski emigrant i nekadašnji predsednik ruske Dume, koji je tu živeo do svoje smrti 1924. Dvorac je 1938. prodat opštini Beodra koja ga je koristila kao osnovnu školu. Tokom Drugog svetskog rata kada je Banat bio pod nemačkom okupacijom u dvorcu je bila smeštena duševna bolnica. Nakon rata, u njemu su se nalazili dom za decu palih boraca, „dom za besprizornu žensku mladež“ (šta god to tada značilo), a od 1960. Osnovna škola „Miloš Popov” o čemu svedoče crteži dečijih motiva na zidu pored centralnog stepeništa. Godine 1980. po nečijoj sumanutoj ideji u dvorac se useljava hemijska industrija „Hinom” i tu ostaje do 2000. kada firma odlazi u stečaj. Još uvek se u balskim salama i trpezarijama palate Karačinjijevih nalaze cisterne sa kiselinama i drugim hemijskim supstancama a naknadno su ugrađeni i teretni liftovi za robu. Prosto je neverovatno da je palata kakva bi u Francuskoj, Nemačkoj, Austriji pa čak i Mađarskoj, Rumuniji i Poljskoj privlačila na hiljade turista i zapošljavala lokalno stanovništvo – kod nas služila kao fabrika. Nakon 2000. dvorac Karačonji je bez namene i u lošem stanju. Meštani govore kako su u toku pregovori sa jednom turskom kompanijom koja će ga, navodno, pretvoriti u luksuzni spa-hotel.
Dvorac je izgradio plemić i veliki župan Torontalske županije Laslo Karačonji između 1842. i 1846. godine na svom imanju u Beodri. Ali, malo predistorije. Naselje koje danas poznajemo kao Novo Miloševo nastalo je spajanjem dva naselja, Beodre i Dragutinova. Dragutinovo je novi naziv koji je po Dragutinu Ristiću, pukovniku srpske vojske iz Prvog svetskog rata, ponelo selo Karlovo. Karlovo je dobilo ime po ocu Marije Terezije, Karlu IV Lotarinškom.
U 16. veku je Karlovo, koje se tada nije tako zvalo, bilo u posedu feudalca Ištvana Tegeldija, ali je posle nekoliko razornih poplava opustelo i raseljeno. Kraljevskim komorskim dobrima je posed pripojen 1751, a već 1753. se spominje da Karlovo naseljavaju Srbi, pretežno oni iz razvojačene Potisko-pomoriške vojne granice. Na prvoj licitaciji komorskih dobara je posed kupio, 1781, jermenski trgovac Bogdan Karačonji, koji se kasnije pomađario, po ceni od 105.000 forinti. Ovo dobro je postalo moderno i napredno i donelo je Karačonjijevima ogroman novac od koga su sazidali dva ogromna dvorca u Beodri.
Zgrada je izgrađena kao reprezentativni rezidencijalni objekat koji svojom prostornom dispozicijom i arhitektonskim rešenjem zauzima dominantan položaj u prostranom parku. Oblikovan je u arhitektonskom smislu i dosledno sproveden u klasicističkom stilu, kao i svi prateći objekti u sklopu imanja. Zgrada je izdužene pravougaone osnove i predstavlja jedan od retkih spratnih rezidencijalnih objekata. Glavna fasada je rešena simetrično, sa plitkim rizalitima na uglovima, koji se završavaju timpanonima. Na središnjem delu glavne fasade se nalazi reprezentativni ulaz koji je smešten ispod portika. Portik u prizemnom delu nose pravougaoni dorski stubovi, a na spratnom delu, gde je velika terasa, korintski stubovi sa arhitravom, golim frizom i trougaonim timpanonom. Prizemlje je odvojeno od sprata horizontalnom podelom koja je naglašena kordonskim vencem. Prozorske ose se poklapaju na spratu i prizemlju i ritmično su raspoređene duž fasade. Prozorski otvori su smešteni između pilastara koji u prizemnom delu imaju jonske kapitele i polukružne stepenaste frontone, a na spratnom korintske kapitele i pravolinijski oblikovane frontone na dekorativnim konzolama iznad prozora. Na dvorišnom delu fasada je ravna, a naglašena je centralnim zastakljenim delom koji nosi niz dorskih stubova. Prozorske ose se poklapaju, a bočni rizaliti su naglašeni nizom prozorskih otvora. U sklopu imanja su pomoćni ekonomski objekti: konjušnice, štale, magacini i odeljenja za poslugu, koji zajedno sa glavnom zgradom dvorca čine arhitektonski i stilski jedinstven i dobro usklađen kompleks. Posle Drugog svetskog rata u dvorcu je bio dom za nezbrinutu decu, popravni dom, osnovna škola i postrojenje za proizvodnju kućne hemije: hemijska industrija Hinom. Iznutra je dvorac bio prepravljen za potrebe fabrike, ali nije kompletno i adekvatno renoviran, budući da su vlasnici neadekvatno menjali raspored prostorija, a naročito izgled zadnje fasade. Bio je okružen moćnim parkom od koga je malo šta ostalo: hemijska industrija ga je devastirala.
Postojao je i drugi, stariji dvorac u Beodri koji je porušen, a izgradio ga je Lajošev brat, Laslo Karačonji između 1838. i 1842. godine. Lajoš i Laslo su izgradili i crkvu sa dva tornja, u Beodri (dva brata, dva dvorca, dva tornja). Ali, ovaj je dvorac srušen posle Prvog svetskog rata. I on je bio klasicističkog tipa. Smatra se da su oba dvorca u samom vrhu evropske klasicističke arhitekture.
Sa zadnje strane fasada na dvorcu je u prilično lošem stanju. Dvorac je spomenik kulture od velikog značaja, u vrlo lošem je stanju i danas nema namenu. Fabrika je iseljena, te se dvorcu može prići.
